Zaprzeczanie i magiczne myślenie mają niezwykłą moc. Cudowne mechanizmy obronne, który pozwalają przetrwać najtrudniejsze chwile. Choć są jak działanie dziecka, który bojąc się czegoś - zamyka oczy wierząc, że to czego się boi samo zniknie.

Co takiego się dzieje, że w życiu dorosłym sięgamy po te sprawdzone, dziecięce sposoby?

„Nie mów mi o tym!”... „Nie chcę o tym wiedzieć!”… Odwracając oczy od prawdy, iluzoryczne zabezpieczamy się przed cierpieniem, które ta prawda może przynieść. Obawiamy się, że ból, który wraz z tą prawdą idzie w parze, będzie nie do udźwignięcia.

Zderzenie z faktami pewnie wywołałoby lawinę zmian w życiu bohaterów dramatu. Przyniosłoby też całą paletę emocji. Pytań, na które w końcu dobrze byłoby poszukać odpowiedzi. Decyzji, które w tej sytuacji należałoby podjąć.

Z tą prawdą trzeba by coś uczynić. Zrobiłaby się wielka jak góra lodowa, której nie sposób po prostu ominąć bokiem.

Może wykrzyczeć swoje racje, może gdzieś poszukać pomocy, może rozważyć rozstanie…

Przede wszystkim jednak zmierzyć się z fałszywym obrazem tej relacji i go zweryfikować.  Uznać, że więź w tym związku stała się bardzo słaba albo tak się zepsuła, iż zaczęło być w nim nieznośnie samotnie.

Więc rzeczywiście, jeśli będę wiedziała, że mąż cię zdradza nie powiem ci o tym. Powiem jemu, że wiem! Nie chcę cię jeszcze bardziej upokarzać… Nie chcę być posłańcem, którego za złe wieści się zabija.

Wolę być przy tobie, kiedy już będziesz wiedziała. Pocieszać cię, brać w ramiona twój smutek, ból i rozpacz. Pomóc ci przetrwać trudny czas… a potem wspierać cię w poszukiwaniu przyczyn, tego co się między wami stało i możliwych, najlepszych dla was, rozwiązań.