„Nie jestem swoją pracą”

Nie ma chyba człowieka, który nie stresował się nigdy w pracy. To powszechne i wykańczające zjawisko.
Może prowadzić do poważnych chorób, zaburzeń psychosomatycznych i w konsekwencji do całkowitego wypalenia zawodowego.

Jak tego uniknąć?

Dziś spróbuję przedstawić Ci punkt widzenia, który może ustrzec cię przed tym niepożądanym zjawiskiem, a przynajmniej mocno się do niego zdystansować.

Czy myślałeś kiedyś o tym, że twoja praca nie jest tobą?

Pewnie jeśli nigdy nie uczestniczyłeś w jednym z popularnych treningów rozwoju osobistego, warsztatów, bądź innych form skłaniających do analizowania własnego zachowania nie przyszło ci do głowy by zadać sobie tak absurdalne pytanie.

Może jednak warto?

Wszystko bierze się stąd, że w ostatnich dziesięcioleciach zatarła się mocno granica pomiędzy życiem osobistym i pracą.
Ludzie nadmiernie utożsamiasz się z pracą, a każde niepowodzenie odczuwają jako osobistą porażkę, godzącą w samo serce ich osoby.
Naturalne jest, że zaczynasz reagować obronnie jeśli ktoś zaatakuje samo centrum twojej istoty, wtedy stawką jest przetrwanie. Ludzie, którzy doświadczają dużego stresu w pracy rozciągają granice swej osoby i włączają w nie pracę.
Stąd wielkie poruszenie kiedy szef zwróci ci uwagę, współpracownik wytknie błąd, bądź klient rozwiąże umowę.

Antidotum na tego typu kłopoty jest przyjęcie postawy, w której nauczysz się rozróżniać centralną część swojej istoty od cech peryferyjnych i czynności, które wykonujesz.
To co jest ci potrzebne, to zidentyfikowanie się z częściami nienależącymi do istoty- upodobania, to co robisz, cenisz, to czym jesteś, ale nie to kim jesteś, nie centralną jaźnią.

Brzmi to może dość filozoficznie, jednak może mieć głębokie przełożenie na całość twojego funkcjonowania, nie tylko w pracy.

Rozprasza większość lęków i bólu związanego z krytyką i negatywną oceną.

Możesz powtarzać sobie to zdanie jak mantrę:

„Nie jestem swoją pracą”